Afval op de Heide

Bijna iedere dag wandel ik met onze hond door dit fraaie postzegeltje natuur in de Achterhoek. Toen ik daar jaren geleden alleen in de weekenden mocht wandelen (het was militair oefenterrein) viel me op dat “mede-weekendgebruikers” nogal eens hun flesjes en snoeppapiertjes en ander afval achterlieten. Twee dingen kon ik doen: me iedere keer weer ergeren, of zelf opruimen. Ik koos voor het laatste. Het postzegeltje is al lang geen militair terrein meer. Velen recreëren er, te voet, te paard, op een gewone fiets of met een mountainbike en er wordt gepicknickt. De meeste bezoekers nemen ongetwijfeld hun afval weer mee, maar toch wordt er, duidelijk achteloos, het nodige achtergelaten, zodat ik iedere dag als ik er wandel helaas bijna altijd een plastic zak vol afval vergaar. Alhoewel afval? Nee, niet alleen afval,want ook plasticflessen waarop een euro of minder statiegeld zit tref ik aan en die lever ik echt wel in. Enkele malen leverde dat meer dan vier euri op, die in het potje voor de hulphond verdwenen.

Onlangs, op een zaterdag, bereidden we met een kleine groep een excursie voor de volgende dag voor op die natuurpostzegel, en ook die dag verzamelde ik weer een zak vol. Na afloop van onze voorbereiding fietste ik terug met de zak in de hand. Die zak wilde ik even droppen in een vuilnisbak langs de zandweg, op weg naar huis. Op het bankje vlak naast deze bak zat een echtpaar van mijn leeftijd. Op het moment dat ik de zak in de bak wilde deponeren beet een boze mijnheer mij woedend toe: “Kunt u wel, de gemeenschap opzadelen met uw troep, schaamt u zich niet? Hebt u zelf geen vuilnisbak, of……..?” Ik was stom verbaasd en reageerde nogal vertraagd: “…… ……… Mijnheer, wat ik wil weggooien is de oogst die ik tijdens de drie uur durende wandeling over de Gorsselse Heide met anderen heb verzameld”. “O, lag daar dan zoveel? Dat is me helemaal niet opgevallen, en ja, daar let ik ook niet zo op, en mijn vrouw ook niet. Wij kwamen voor de natuur en de stilte maar zijn diep teleurgesteld, dat er vanaf die baan (waarbij werd verwezen naar de kartbaan) zoveel herrie komt We zitten even onze koffie te drinken en gaan maar weer naar huis, waar het wel stil is, alleen niet zo mooi. En ja, nu begrijp ik, dat u dat vuil niet mee naar huis neemt.” We praatten nog even, ik begreep dat het echtpaar in een somber huis in de Deventer binnenstad woont en regelmatig een eindje rijdt om van een rustige wandeling in de natuur te genieten. Tegelijkertijd vertrokken we, zij per auto, ik per fiets, nadat ik de zak met afval in de bak had gedeponeerd.

M – 19 maart 2010