Kinderen op de Heide
Negentig minuten met negentien BSO*klantjes op de Gorsselse Heide
Kort voor de afgesproken tijd kwam een vrolijke oranjekleurige sliert kinderen met twee begeleidsters over de zandweg aangefietst.
Het wegzetten van de fietsen vergde enige organisatie en …. de sleuteltjes werden bijna allemaal bij leidster Ineke ingeleverd – zij moet wel door ervaring tot deze gemakkelijk geaccepteerde regel zijn gekomen.
Na de begroeting en een welkom heten door Remke, regelmatig door enthousiaste eigen, persoonlijke ervaringen van diverse kinderen onderbroken, splitsten we ons in twee groepen.
De opzet was, om vandaag sporen te zoeken en geluiden te beluisteren – wat een zegen dat er nauwelijks geronk van de kartbaan kwam, in tegenstelling tot de voorgaande dag, toen we de tocht voorbereidden en wat cynisch vaststelden, dat op een vraag wat er zou worden gehoord, als eerste geroepen zou worden: de kartbaan, een trein, o … misschien ook vogels.
Toen ik onze gasten vandaag vroeg, wat ze hoorden, was het antwoord: vogels en het ruisen van bladeren – de kartbaan was vooralsnog stil.
Welke sporen werden er gezien: afdrukken van grote en kleine honden, geijzerde en ongeijzerde paardenhoeven, veel soorten schoenen en ….. uitwerpselen van …honden en paarden. Die laatste werden uit elkaar gepeuterd om te kijken of er insecten in zaten. Nee, maar ………er liep wel een pracht van een mestkever.
Gagel ruiken leverde de vaststelling op, dat het net gember was en ook hilariteit vanwege het gebruik tegen ongewenste kruipertjes in stromatrassen.
De zonnedauwtoelichting deed de vraag komen, of een vinger ook zou worden opgegeten.
Sporen en insecten zoeken: je tilt oud hout op en ……….hebt een verrassing: een minihagedisje heeft zich daaronder verscholen ……..tegen de kou, want ……..het is zo koud en daarom zie je weinig insecten en bijvoorbeeld hagedissen, die bij zonnig warm weer regelmatig kunnen worden gezien op het warme zand, maar ………..”ik hoor een kikker, jullie ook?” vroeg Ineke. Enkelen hadden het ook gehoord, maar constateerden, dat ook kikkers van beter weer houden.
De mierenhoop mocht zich in de belangstelling verheugen en ook een teek kon worden bekeken, nadat we hadden geprobeerd ze te lokken op een stuk katoen. Vooral echter de plassen op de paden waren geweldig om door te banjeren.
Belangrijk waren de meegebrachte schepnetjes, want ………..wat zouden we kunnen vangen in het (Lutea) ven? De vangst moet teleurstellend zijn geweest, en geen wonder, want als je zo enthousiast het water in rent (omdat je laarzen draagt) is ieder torretje of ander waterdiertje al zo geschrokken, dat het is verdwenen.
Hoe slecht het weerbericht ook was voor deze dag, het bleef droog totdat we bij het ven waren, waar we kort met regen en zelfs hagel werden verrast.
Ik leerde vandaag weer eens, dat we veel hadden voorbereid, maar er weinig van nodig hadden. Mijn hoop is, dat onze gasten het een even leuke tocht vonden als ik.
magda
*BSO – BuitenSchoolseOpvang
