Zintuigentocht op de Heide

Heide impressies

Om te beginnen, ik heb er een goed gevoel over.     

Na onze start heb ik al na zo’n 100 m. wat meer verteld over het thema en begon met de gevoelswaarnemingsmogelijkheden van onze voeten, die natuurlijk uiteenlopen, afhankelijk van wel of geen schoenen, want dat je met de blote voeten natuurlijk ………. Onmiddellijk ontdeden een vader en een moeder en hun maximaal 22 jarige dochter zich van hun schoenen/sandalen en beloofden te vertellen wat het verschil was: met of zonder. (Bijna de hele tocht waren ze blootvoets). Zwijgend liepen we daarna naar de beuken van de vroegere Kijk-over. Daar in een kring en uitgewisseld wat was waargenomen. Heel leuk was het om de deelnemer, die zijn wandelstok als ondersteuner behoefde, te horen vertellen wat hij via zijn stok zich realiseerde: beter kijken waar ik dat ding “plant”. De anderen: stronkerig was het pad, de blote voeten: we moesten echt OOK kijken waar we liepen.
De beuken laten voelen en verteld over hun verleden en de Kijk-over en dat kunstenaars vaak met hun ogen deze plek kozen om hun ervaring vast te leggen op doek of foto.


Toen zwijgend terug naar het Lutea-ven, waar meer voeten dan de drie paar blote het water “betastten”: reactie: glibberig, drillig alsof er oploslijm inzit, gatsie, er komt van alles tussen mijn tenen. De stokman: mijn stok zakt weg, dus ik ga opzij.
Gagel laten ruiken en ook proeven en verteld dat we een slok gagelbier aanboden aan het eind van de wandeling.
Niet alleen 12 mensen liepen mee, ook een kleine hondendame, die nu en dan werd opgetild om te wijzen op wat haar baasjes zagen ( een erge leuke “omwegcommunicatie”die boekdelen sprak).
Van het Lutea-ven naar de koeien: de eerste vermoeidheid van “stokman” manifesteerde zich en ik bedacht me, dat er eigenlijk hier en daar wat grote boomstronken of -stammen langs diverse paden moeten staan, zodat iemand een keer kan gaan zitten (wil dat De Marke GH ook voorstellen).
De koeien mochten zich in een grote belangstelling verheugen, zowel wat uiterlijk, gedrag als geur betreft. Vooral één koeiendame oogstte veel bewondering omdat ze onder een hoek van zo´n  50 graden stond. Opnieuw in stilte verder, tot ………één van onze gasten boos zich uitte over het lawaai - komt zeker van die kartbaan. Was ook even heel heftig met luide motoren en gierende banden.
Verder richting waterscheiding, onderweg de Amerikaanse vogelkers doen ruiken en voelen. Reactie was duidelijk , gadver.
De jeneverbes mocht zich in veel belangstelling verheugen. Zijn dat die besjes, die ik in mijn zuurkool doe werd gevraagd. Voor een antwoord had kunnen geven was de vrouw van `stokmans´ me voor met een uitvoerig recept – dat m.n. door de mannen erg werd gewaardeerd – zouden zij thuis altijd de kok zijn vroeg ik me af.
Ook de tankgracht mocht zich verheugen in veel belangstelling, vooral toen we een aantal –groene – kikkers gewoon zagen zwemmen en luchthappen. Daar heb ik verteld dat de mannetjes ribbeltjes op hun ´duimpjes´ hebben en was de reactie, dat de natuur toch werkelijk alles goed had geregeld. Bewondering was er voor de ´kringels´ in het water en de prachtige lichtval.
Verder liepen we, ruikend, luisterend en snuivend naar het verbrande stuk GH. Onze gasten roken de schapen eer ze hen zagen. Ieder was verguld over de info aan het ´electrohek´. Pas daarna realiseerde ieder zich, dat ook de brand nog ruikbaar was. Uitvoerig is dat thema en het gevaar besproken.
Gelet op de tijd die ons nog restte heb ik toen toch gepoogd wat tempo te betrachten, nadat ik had gevraagd ´iets´op de rapen/mee te nemen. Dat kwam niet van de grond, wel opnieuw enthousiasme om zelf gagel te herkennen, en ……….een heel jonge vogel op de grond te ontdekken, waarvan nog helemaal niet kon worden gezien wat het eigenlijk was, want nauwelijks veertjes en geen staart. Met het GH boekje poogde ik het wurmpje van het pad te verwijderen, gedachtig mijn kinderles dat je nooit een dier moet aanraken. Het was in staat om hompelend weg te fladderen, duidelijk begeleid door een angstig piepende mams of paps in een boom – onzichtbaar voor ons.
Verder naar het eind-/startpunt, waar we ieder troffen en een slok gagelbier konden doen proeven.

Terugkijkend zeg ik, als onze gasten net zo hebben genoten van deze excursie, dan mag ik heel tevreden zijn met mijn inbreng.
Ook heb ik – opnieuw – moeten vaststellen, dat niet ieder´s conditie even goed is om twee uur te sjouwen, wandelen, stilstaan. Ik stel voor dat bij een volgende excursie misschien een beetje – ter bescherming van de deelnemers – wat meer de ´ouderen´ bij elkaar worden ´genomen´ omdat de ´jongeren´ mijn ´stokmans´ en zijn vrouw soms toch duidelijk als vertragend ervoeren..

Magda
05072011 


  • Steunt u ons ook?
  • logo top vvdgh thumb