Juni 2014: de moeraswolfsklauw
Wolfsklauw (Lycopodium) is een geslacht, hoe kan het ook anders, uit de wolfsklauwfamilie (Lycopodiaceae). Ze behoren tot de lagere planten, die zich niet vermeerderen door zaad, maar door sporen, net als varens. Wolfsklauwen zijn te onderscheiden van varens doordat ze duidelijk minder grote bladeren hebben.
De sporen bevinden zich in sporendoosjes, die afzonderlijk op de bladvoetjes van de blaadjes zitten. De blaadjes vormen aan de top van de stengels een soort aar. Niet alle stengels zijn echter vruchtbaar.
De niervormige sporendoosjes [sporangiën] zitten aan op de bovenzijde van speciale ‘vruchtbare’ bladeren, die soms in een apart deel van de stengel zijn gerangschikt, soms min of meer willekeurig tussen de bladeren gelegen. De rijpe sporen zijn van juni, tot en met oktober aanwezig. Bij de verdere ontwikkeling groeit de spore uit tot een klein, knolvormig prothalium of voorkiem, wat uiteindelijk weer een nieuwe plant oplevert
De korte, brosse stengels, al dan niet vertakt, zijn bezet met schubachtige, priemvormige blaadjes. Ze kruipen over de grond en worden tot 15 cm lang. Ze kunnen over de hele lengte wortelen. Bij een deel van de planten groeit ongeveer in het midden een rechtopstaande stengel, die in een aar uitloopt.
Aan de voet van de rechtopstaande stengel vormen zich knoppen, die het volgende jaar tot nieuwe planten uitgroeien. Op deze manier kan het matten op de grond vormen.
Bron Wikipedia
Het geslacht telt rond de veertig soorten en komt voornamelijk voor op open natte en zure zandgronden in drassige veen- en heidegebieden. Het is een groenblijvende plant, wordt 3-10 cm hoog en heeft een tot 15 cm lange, brosse, kruipende stengel. De zijtakken staan rechtop. De 5-6 mm lange bladeren zijn priemvormig.
Op onze Gorsselse Heide vindt men de moeraswolfsklauwen vaak samen met de kleine zonnedauw. Probeer ze maar eens op te zoeken, langs de paden zijn ze zeker wel te vinden.
Geniet van wat de Gorsselse Heide ons biedt
Herman Roelofs
Wolfsklauw (Lycopodium) is een geslacht, hoe kan het ook anders, uit de wolfsklauwfamilie (Lycopodiaceae). Ze behoren tot de lagere planten, die zich niet vermeerderen door zaad, maar door sporen, net als varens. Wolfsklauwen zijn te onderscheiden van varens doordat ze duidelijk minder grote bladeren hebben.
De sporen bevinden zich in sporendoosjes, die afzonderlijk op de bladvoetjes van de blaadjes zitten. De blaadjes vormen aan de top van de stengels een soort aar. Niet alle stengels zijn echter vruchtbaar.
De niervormige sporendoosjes [sporangiën] zitten aan op de bovenzijde van speciale ‘vruchtbare’ bladeren, die soms in een apart deel van de stengel zijn gerangschikt, soms min of meer willekeurig tussen de bladeren gelegen. De rijpe sporen zijn van juni, tot en met oktober aanwezig. Bij de verdere ontwikkeling groeit de spore uit tot een klein, knolvormig prothalium of voorkiem, wat uiteindelijk weer een nieuwe plant oplevert
De korte, brosse stengels, al dan niet vertakt, zijn bezet met schubachtige, priemvormige blaadjes. Ze kruipen over de grond en worden tot 15 cm lang. Ze kunnen over de hele lengte wortelen. Bij een deel van de planten groeit ongeveer in het midden een rechtopstaande stengel, die in een aar uitloopt.
Aan de voet van de rechtopstaande stengel vormen zich knoppen, die het volgende jaar tot nieuwe planten uitgroeien. Op deze manier kan het matten op de grond vormen.
Bron Wikipedia
Het geslacht telt rond de veertig soorten en komt voornamelijk voor op open natte en zure zandgronden in drassige veen- en heidegebieden. Het is een groenblijvende plant, wordt 3-10 cm hoog en heeft een tot 15 cm lange, brosse, kruipende stengel. De zijtakken staan rechtop. De 5-6 mm lange bladeren zijn priemvormig.
Op onze Gorsselse Heide vindt men de moeraswolfsklauwen vaak samen met de kleine zonnedauw. Probeer ze maar eens op te zoeken, langs de paden zijn ze zeker wel te vinden.
Geniet van wat de Gorsselse Heide ons biedt
Herman Roelofs
