Februari 2025; Bunzing [Mustela putorius].
De bunzing is familie van de marterachtigen. In ons land behoren de marterachtigen tot de grootste groep land- en water roofdieren. We kennen de volgende soorten naast de bunzing; das, wezel, hermelijn, otter, nerts en boom- en steenmarter. Echter de Europese nerts [Mustela lutreola], de meest bedreigde diersoort van Europa, komt in ons land in de vrije natuur niet meer voor.
De bunzing is een actief roofdier, vooral ‘s nachts. Alhoewel ik niet zo gecharmeerd ben van het begrip roofdier. Het dier rooft namelijk niets, maar zoekt en gebruikt gewoon voedsel. Een echte bodembewoner, die veel graaft en nauwelijks klimt en ook zeker geen liefhebber van zwemmen is. Bij voorkeur leven ze in ruige terreinen met hagen, bosranden, houtstapels en bij boerderijen. Daar is voldoende voedsel en bovendien goede schuilgelegenheid.
Het voedsel bestaat uit kleine tot middelgrote gewervelde dieren, zoals muizen, konijnen en vogels. In moeilijker tijden eet het diertje ook wel kikkers, slakken en insecten en soms zelfs fruit. In de mensenwereld kan het zich wel eens vergrijpen aan een kippetje. De bunzing staat ook bekend dat het voedsel voorraden aanlegt.
Foto bron Saxifraga Mark Zekhuis
Foto met dank aan Peter [Schoolderman?] GH in 2008.
Het bezit een dikke, wat stugge vacht kleur bruin tot zwart. De ondervacht is korter en veel zachter, geel tot wit van kleur ter bescherming tegen de koudere winters. ‘s Winters zien ze er vaak ook lichter uit. Duidelijk blijven de witte kenmerken, als oorpluimen en oogstrepen en rond de neus en bek; zie ook de foto rechts, een lichte variant?
Het mannetje weegt grofweg 1 tot 2 kg. Met een lichaamslengte tot 45 cm. en een staartlengte van 12 tot 18 cm. Het vrouwtje weegt zo’n 0,7 tot 1,5 kg. De kop romp lengte is tot 38 cm. en een staartlengte van 11 tot 15 cm.
De voortplanting en paartijd, ook wel roltijd bij deze dieren genoemd, start in het voorjaar. Het nest is vaak een konijnenhol, vossenhol of dassenburcht, maar ook het ondergrondse verblijf van de muskusrat wordt wel op prijs gesteld. Daar worden eenmaal per jaar 5 tot 6 kale en blinde jongen geboren. Ze worden een maand verzorgd en gezoogd. Na 2 maanden gaan ze in de omgeving op verkenning uit om vervolgens na 4 maanden hun eigen weg te zoeken. De leeftijd is maximaal 4 tot 5 jaar.
De holen worden ook gebruikt als dagschuilplaats, naast takken- en steenhopen. Maar ook rommelschuurtjes bij boerderijen zijn geliefde rustplekken. In de winter zoeken ze wat warmere plekken in hooi en stro. Buiten de paartijd zijn het solitaire dieren.
Voor de mensheid, een wat mindere eigenschap, is de erbarmelijke geur die ze via de anaalklieren kunnen verspreiden. In sommige streken spreekt men van een ulk, een naam die geen prettige reuk voorspelt. Maar bekender is; je stinkt als een otter.
Je moet wel voorzichtig zijn met het aanpakken [bijten], want ze kunnen hondsdolheid overbrengen. De bekendste vijanden zijn honden, vossen en menselijk verkeer.
Geniet van wat de Gorsselse Heide en omgeving ons biedt. Herman Roelofs.
De bunzing is familie van de marterachtigen. In ons land behoren de marterachtigen tot de grootste groep land- en water roofdieren. We kennen de volgende soorten naast de bunzing; das, wezel, hermelijn, otter, nerts en boom- en steenmarter. Echter de Europese nerts [Mustela lutreola], de meest bedreigde diersoort van Europa, komt in ons land in de vrije natuur niet meer voor.
De bunzing is een actief roofdier, vooral ‘s nachts. Alhoewel ik niet zo gecharmeerd ben van het begrip roofdier. Het dier rooft namelijk niets, maar zoekt en gebruikt gewoon voedsel. Een echte bodembewoner, die veel graaft en nauwelijks klimt en ook zeker geen liefhebber van zwemmen is. Bij voorkeur leven ze in ruige terreinen met hagen, bosranden, houtstapels en bij boerderijen. Daar is voldoende voedsel en bovendien goede schuilgelegenheid.
Het voedsel bestaat uit kleine tot middelgrote gewervelde dieren, zoals muizen, konijnen en vogels. In moeilijker tijden eet het diertje ook wel kikkers, slakken en insecten en soms zelfs fruit. In de mensenwereld kan het zich wel eens vergrijpen aan een kippetje. De bunzing staat ook bekend dat het voedsel voorraden aanlegt.
Foto bron Saxifraga Mark Zekhuis
Foto met dank aan Peter [Schoolderman?] GH in 2008.
Het bezit een dikke, wat stugge vacht kleur bruin tot zwart. De ondervacht is korter en veel zachter, geel tot wit van kleur ter bescherming tegen de koudere winters. ‘s Winters zien ze er vaak ook lichter uit. Duidelijk blijven de witte kenmerken, als oorpluimen en oogstrepen en rond de neus en bek; zie ook de foto rechts, een lichte variant?
Het mannetje weegt grofweg 1 tot 2 kg. Met een lichaamslengte tot 45 cm. en een staartlengte van 12 tot 18 cm. Het vrouwtje weegt zo’n 0,7 tot 1,5 kg. De kop romp lengte is tot 38 cm. en een staartlengte van 11 tot 15 cm.
De voortplanting en paartijd, ook wel roltijd bij deze dieren genoemd, start in het voorjaar. Het nest is vaak een konijnenhol, vossenhol of dassenburcht, maar ook het ondergrondse verblijf van de muskusrat wordt wel op prijs gesteld. Daar worden eenmaal per jaar 5 tot 6 kale en blinde jongen geboren. Ze worden een maand verzorgd en gezoogd. Na 2 maanden gaan ze in de omgeving op verkenning uit om vervolgens na 4 maanden hun eigen weg te zoeken. De leeftijd is maximaal 4 tot 5 jaar.
De holen worden ook gebruikt als dagschuilplaats, naast takken- en steenhopen. Maar ook rommelschuurtjes bij boerderijen zijn geliefde rustplekken. In de winter zoeken ze wat warmere plekken in hooi en stro. Buiten de paartijd zijn het solitaire dieren.
Voor de mensheid, een wat mindere eigenschap, is de erbarmelijke geur die ze via de anaalklieren kunnen verspreiden. In sommige streken spreekt men van een ulk, een naam die geen prettige reuk voorspelt. Maar bekender is; je stinkt als een otter.
Je moet wel voorzichtig zijn met het aanpakken [bijten], want ze kunnen hondsdolheid overbrengen. De bekendste vijanden zijn honden, vossen en menselijk verkeer.
Geniet van wat de Gorsselse Heide en omgeving ons biedt. Herman Roelofs.
