Midwinterhoornwandeling december 2013

Midwinterhoornwandeling 22 december 2013

Nadat ik op de “pauzeplek” het nodige voor de organisatie had achtergelaten, wandelde ik verder naar het startpunt.

Denkend, dat ik tot aan het verzamelpunt rustig verder kon, moest ik vaststellen, bedrogen uit te komen. Me een “droge” weg banend over het smalle paadje op de kleine natte heide, moest ik plaats maken, want ……..”mevrouw ziet u niet, dat wij er aan komen?” werd me vanaf het voorste paard toegeroepen. Vier jonge dames te paard baanden zich een weg over datzelfde smalle paadje, door en langs de gagel. Ik bleef staan en vroeg, waarom ze door die gagel struinden. Dat bleek een soort oefening voor de paarden te zijn. Die vorm van oefening kende ik nog niet, want ….niet de mensen, maar de paarden kregen wel de nodige zwiepjes van de takjes tegen het hoofd.

Nog niet aan het eind werd ik opnieuw “verrast”, nu door doldriest trappende mountainbikers – zij verkozen het natste deel van de kleine heide.

Nu zou ik toch wel verder door kunnen lopen, dacht ik zo. Nee dus, want zo’n vijftien personen kwam me tegemoet. Bijna ieder met ….. een lege hondenriem in de hand – honden zag ik niet, hoorde ze wel ….Ik voelde me boos worden, maar ……..vroeg of de honden misschien konden worden aangelijnd, omdat dat de regel voor het wandelen met honden op de Gorsselse Heide is. Verbazing, en toen een blik op mijn gidsenbadge: “Is het duur, als ze los lopen?” Ze konden vast niet goed lezen dat het een gidsenbadge was, maar accepteerden duidelijk mijn reactie. “Onlangs maakte ik mee, dat iemand contant € 85,00 per hond moest betalen”. Ik zei er niet bij, dat ik dat elders in een natuurgebied meemaakte. De honden werden gefloten en aangelijnd, dus bedankte ik ieder zeer, na uitgelegd te hebben waarom die regel er is.

Toen was het 13.30 uur en kwam ik bij onze startplaats aan. Enkele momenten later kwamen de eerste gasten. Rond het startmoment waren er inmiddels ruim 60 liefhebbers. Er werd besloten in vijf groepen te gaan, maar nog kwamen er liefhebbers “aandruppelen”..
Als eerste zou ik vertrekken. De twee jongste deelnemers, drie en zes jaar oud – mijn kleindochter en –zoon – gingen met mij mee, met hun paps, die een terreinwandel-wagentje voortduwde voor als…,  evenals nog twee jonge kinderen met hun ouders. Uiteindelijk wandelde ik met zeventien grote en kleine gasten.
De eerste stop was het luisteren naar de aan de andere zijde van het meertje blazende midwinterhoornman Wim, hetgeen ieder stil (ook de kleintjes) bewonderend deed luisteren.
Verder naar de beuken van de voormalige Kijk Over en weer terug naar het water om iets over het terrein, het beheer en de toekomstwensen/-plannen te vertellen.
De kleine Juliette draafde vrolijk mee en riep, toen er over een omgevallen boom moest worden geklommen, dat pappa het wagentje maar even moest dragen.
Op een ander moment werd ik in de rede gevallen door kleinzoon. Maar … hij moest even wachten. Toen hij aan de beurt was, kreeg ik verontwaardigd te horen, dat de mossen die we hadden gevoeld en gezien, nat waren en dat dat in sprookjes niet zo was.
Ja, wat moest ik daar op zeggen …. niets, want …. ik werd gered door het meisje van acht. “Jo, dat snap je toch. In sprookjes is bijna alles mooi en zacht en fijn en lekker, behalve bij Hans en Grietje, en bij Sneeuwwitje en ………….”  En toen in schrik tegen haar moeder:    “Mamma, in sprookjes is altijd ook iets lelijks, dat was ik vergeten” en weg holde.
De gevelde boom bij het verbrande stuk was een verrassing, want ……..ik kon op een spechtennest in de boom wijzen en ieder uitnodigen, zijn arm er in te steken om de voelen hoe diep zo’n nest wel is. De eerste stak zeer aarzelend een hand er in en vroeg of het geen grapje was, of een fopgebeuren. Ze vreesde iets smerigs te zullen voelen. Op mijn nee, werd er dapper verder gevoeld. Ieder vond het prachtig dit nu eens te voelen en niet alleen vanaf een afstand te zien.

Verder, want het werd tijd om opnieuw te luisteren naar Wim, die nu op de schietbult stond te blazen.


Onderweg daarheen werd nog wel even de gagel betast en besnuffeld en ook “geproefd”.

Bij de “stop” was er een vuurkorf, Glühwein of een andere warme drank en …. uitleg van Wim over het gebruik van de hoorn en hoe ze worden gemaakt. Wim kon ook vertellen, dat sinds 13 december 2013 het midwinterhoornblazen tot het Nederlandse immateriële erfgoed hoort.

Duidelijk was, dat ieder deze themawandeling een goed initiatief vond. Eén gast vroeg of dit een traditie was of zou worden. Daarop bleef ik het antwoord schuldig, maar verwees wel naar de website van de IVN en Stichting Marke GH en ook naar de huis-aan-huis-bladen

“Mijn” middag begon dus onprettig, maar verliep daarna erg plezierig. Ik kan alleen maar hopen, dat mijn groep dat eveneens zo heeft ervaren..

23 december 2013
magda