"Mevrouw magda, ga even in het midden zitten ...."
En toen
liep ik met het nu complete gezin *) over de inmiddels wel heel erg droge Gorsselse Heide.
In plaats van een ochtendwandeling werd het een avondwandeling, want dan zou het wat minder warm zijn. Nauwelijks uitgestapt riep de jongste me vrolijk toe dat pappa de bal had thuisgelaten en “dit is mijn moeder”. We gaven elkaar een hand.
Voor we vertrokken, zei ik dat we zeker geen kikkers zouden horen kwaken, maar misschien wel vogels horen roepen of zingen. Ik had het nauwelijks gezegd of een bosuil liet zich horen, maar niet zien. Omdat ik informatiekaarten - ook een uilenkaart - bij me had, kon ik op die manier de uil laten zien. Even later hoorden we het kloppen van een grote bonte specht en ik stelde voor heel stil te blijven staan en wees waar de specht in de boom aan het werk was.
Toen de beide jongens hem zagen, was het met de stilte gedaan: “Pap, mam…. hebben jullie wel eens zo’n vogel gehoord en gezien?” We liepen maar verder omdat ook de specht vertrok.
Er vlogen twee ooievaars laag over. “Waar vliegen die naar toe, weet jij waar ze landen?” Dat wist ik uiteraard niet, maar vertelde iets over het oorspronkelijke ooievaarsdorp en dat er nog altijd diverse nesten worden bewoond zoals ook elders in de directe omgeving.
“Jij hebt zwarte spechten gezien toen wij jou ontmoetten, zien we die nu ook?” De vraag was nog niet gesteld of er vlogen twee zwarte spechten over. Diepe be- en verwondering.
We liepen verder en kwamen bij de koeien. “Waarom hebben ze koeien op de heide?” Ik begon te vertellen waarom, maar onderbrak mezelf om opnieuw te vragen stil te zijn want niet ver van de koeien liep een reebokje. We bleven staan en zagen het reebokje langzaam weglopen van de koeien.
Kort daarna kwam de vraag waarom ik onze hond niet had meegenomen, maar op die vraag gaven de jongens zelf al antwoord: “wij kunnen zweten en dat kan een hond niet en het is veel te warm, wij willen ook niet zo lang wandelen”. We spraken even door over onze hond en zo kon ik mooi vertellen waarom honden op de heide aan de riem moeten.
We waren bij de stoeltjes en toen wachtte een verrassing, want ….
“mevrouw magda, ga even in het midden, tussen de jongens, zitten. We hebben in onze rugzakken drinken en lekkers en willen een foto van je maken met de jongens naast je, o.k? “
Uit de rugzak kwamen bekers, sap en vijf heerlijk hartige quichepunten.
De beide jongens hadden zich goed voorbereid op onze wandeling, duidelijk sites bezocht over de Gorsselse Heide gezien de diverse vragen die ik kreeg voorgelegd: de heide vroeger, nu Marke Gorsselse Heide, of ik wilde vertellen wat precies vroeger een Marke was, waarom de straat waaraan ik woon de Gerrit Slagmanstraat heet, “we hebben gezien dat je over ons hebt geschreven want wij hadden die voetbal en pappa heeft gezegd, dat we vragen voor jou moesten maken”. Bijna alle vragen kon ik beantwoorden en ik heb voorgesteld een keer aan de IVN/Marke Gorsselse Heide wandelingen deel te nemen. Mevrouw vond het wel een idee, maar de jongens? “Nee, met jou is het veel echter”. Op mijn waarom vraag kreeg ik een kort antwoord van de oudste: “Nou daarom”, typisch een antwoord voor zijn leeftijd, niet verder praten, gewoon “daarom”.
“Schrijf je weer over ons? Is leuk, want niemand weet wie wij zijn.” Instemmend geknik van de ouders.
Minder dan een uur hebben we gewandeld, goed en wel thuis ging m’n mobiele foon.
“Dank je wel voor vanavond en kunnen we in de herfstvakantie weer met zijn vijven gaan, want …. ………...” Ik heb van harte ja gezegd en dat ik een telefoontje wacht.
© magda
juli 2018
*) Dit is een vervolg op de impressie van mei 2018
liep ik met het nu complete gezin *) over de inmiddels wel heel erg droge Gorsselse Heide.
In plaats van een ochtendwandeling werd het een avondwandeling, want dan zou het wat minder warm zijn. Nauwelijks uitgestapt riep de jongste me vrolijk toe dat pappa de bal had thuisgelaten en “dit is mijn moeder”. We gaven elkaar een hand.
Voor we vertrokken, zei ik dat we zeker geen kikkers zouden horen kwaken, maar misschien wel vogels horen roepen of zingen. Ik had het nauwelijks gezegd of een bosuil liet zich horen, maar niet zien. Omdat ik informatiekaarten - ook een uilenkaart - bij me had, kon ik op die manier de uil laten zien. Even later hoorden we het kloppen van een grote bonte specht en ik stelde voor heel stil te blijven staan en wees waar de specht in de boom aan het werk was.
Toen de beide jongens hem zagen, was het met de stilte gedaan: “Pap, mam…. hebben jullie wel eens zo’n vogel gehoord en gezien?” We liepen maar verder omdat ook de specht vertrok.
Er vlogen twee ooievaars laag over. “Waar vliegen die naar toe, weet jij waar ze landen?” Dat wist ik uiteraard niet, maar vertelde iets over het oorspronkelijke ooievaarsdorp en dat er nog altijd diverse nesten worden bewoond zoals ook elders in de directe omgeving.
“Jij hebt zwarte spechten gezien toen wij jou ontmoetten, zien we die nu ook?” De vraag was nog niet gesteld of er vlogen twee zwarte spechten over. Diepe be- en verwondering.
We liepen verder en kwamen bij de koeien. “Waarom hebben ze koeien op de heide?” Ik begon te vertellen waarom, maar onderbrak mezelf om opnieuw te vragen stil te zijn want niet ver van de koeien liep een reebokje. We bleven staan en zagen het reebokje langzaam weglopen van de koeien.
Kort daarna kwam de vraag waarom ik onze hond niet had meegenomen, maar op die vraag gaven de jongens zelf al antwoord: “wij kunnen zweten en dat kan een hond niet en het is veel te warm, wij willen ook niet zo lang wandelen”. We spraken even door over onze hond en zo kon ik mooi vertellen waarom honden op de heide aan de riem moeten.
We waren bij de stoeltjes en toen wachtte een verrassing, want ….
“mevrouw magda, ga even in het midden, tussen de jongens, zitten. We hebben in onze rugzakken drinken en lekkers en willen een foto van je maken met de jongens naast je, o.k? “
Uit de rugzak kwamen bekers, sap en vijf heerlijk hartige quichepunten.
De beide jongens hadden zich goed voorbereid op onze wandeling, duidelijk sites bezocht over de Gorsselse Heide gezien de diverse vragen die ik kreeg voorgelegd: de heide vroeger, nu Marke Gorsselse Heide, of ik wilde vertellen wat precies vroeger een Marke was, waarom de straat waaraan ik woon de Gerrit Slagmanstraat heet, “we hebben gezien dat je over ons hebt geschreven want wij hadden die voetbal en pappa heeft gezegd, dat we vragen voor jou moesten maken”. Bijna alle vragen kon ik beantwoorden en ik heb voorgesteld een keer aan de IVN/Marke Gorsselse Heide wandelingen deel te nemen. Mevrouw vond het wel een idee, maar de jongens? “Nee, met jou is het veel echter”. Op mijn waarom vraag kreeg ik een kort antwoord van de oudste: “Nou daarom”, typisch een antwoord voor zijn leeftijd, niet verder praten, gewoon “daarom”.
“Schrijf je weer over ons? Is leuk, want niemand weet wie wij zijn.” Instemmend geknik van de ouders.
Minder dan een uur hebben we gewandeld, goed en wel thuis ging m’n mobiele foon.
“Dank je wel voor vanavond en kunnen we in de herfstvakantie weer met zijn vijven gaan, want …. ………...” Ik heb van harte ja gezegd en dat ik een telefoontje wacht.
© magda
juli 2018
*) Dit is een vervolg op de impressie van mei 2018
