Februari 2022; Winterbloeiers in onze tuin.
Nu de dagen weer langer worden is dat in de natuur echt merkbaar. De eerste puntjes van de narcissen en tulpen komen al te voorschijn. De belvormige bloemknoppen van de sneeuwklokjes zijn al goed zichtbaar, in de luwte en in de zon bloeien er al enkele. Ook de krokussen laten zich zien. Het is prachtig om te voelen en te zien hoe de natuur reageert op licht en temperatuur. De natuur komt weer tot leven. Maar opgepast, juich niet te vroeg, er heeft al wel eens een Elfstedentocht in begin maart plaatsgevonden.
Sorry, nu een belevenis over een struik die je zeker niet op de Gorsselse Heide kunt waarnemen.
De struik staat bij ons in de tuin. Een echte winterbloeier de Chimonanthus praecox of het meloenboompje , ook wel winterzoet of bitterzoet. De struik is inheems in China, in het gebergte van Sichuan en Hubei groeit het daar tot op een hoogte van 3000 meter.
Bloemen van het meloenboompje; foto eigen archief, gemaakt in januari/februari.
Maar nu het verhaal. Ik kreeg de struik op mijn verjaardag jaren geleden van de buren. Na een jaar of vier zag ik alleen maar bladeren, geen bloemen. Als lid van “Groei en Bloei” heb ik er een foto van gemaakt en opgestuurd met de vraag wat is dit voor struik? Antwoord; zoals hierboven genoemd met de opmerking de struik bloeit pas na het 5de of 6de jaar. Eerst nog spaarzaam, dus geduld is een schone zaak. De bladeren voelen ruw aan en zijn eirond tot lancetvormig. Na nog een jaar kwamen er in de herfst bloemknoppen en in de winter, prachtige, klokvormige, bleekgele bloemen met een zoete geur vooral als de zon erop schijnt. De kern van de bloem is bruinrood. In het voorjaar daarop verschenen er aan de uitgebloeide bloemen zaaddozen, een soort peulen. Wie de bestuiving heeft verzorgd, ik zou het niet weten. De zaaddozen met zaden heb ik in de zomer geplukt en de gepelde zaden laten drogen. De zaden, lijkend op kleine, ronde tot ovale, harde dropjes [Potters Linea], heb ik in een bloempot gezaaid en vorstvrij weggezet. Wel goed in de gaten gehouden niet te droog, maar ook niet te nat. Na de winter kwamen er plantjes te voorschijn. Deze nog een jaar in de pot laten groeien en toen in de tuin uitgeplant. Nu heb ik zo’n zevental kleine struikjes in de tuin staan. Nog enkele jaren wachten en dan heb ik er weer enkele winterbloeiers bij. Ook nu geldt weer geduld is een schone zaak.
Het is een langzaam groeiende struik van zo’n 3 meter hoog en breed en redelijk winterhard. Het snoeien moet zo min mogelijk plaatsvinden, het benadeelt de bloei , maar soms nodig om wat meer licht in de struik te krijgen. Oud hout kan tot zo’n 15 tot 20 cm. probleemloos in gekort worden.
In de tuin zijn nog wel meer winterbloeiers te noemen, struiken en heesters als winterjasmijn, toverhazelaar [ook lekker ruikend] en camelia, maar ook planten als kerstroos en stinkend nieskruid. In de natuur zijn er ook diverse winterbloeiers, zoals els, wilg en denk maar aan madeliefjes her en der.
Nogmaals sorry, geen belevenis op en rond de natuur van de Gorsselse Heide, maar dit moest ik even kwijt. Over deze struik iets schrijven zat al langer aan mijn brein te knagen,
Geniet van wat de Gorsselse Heide en omgeving ons biedt.
Herman Roelofs
Nu de dagen weer langer worden is dat in de natuur echt merkbaar. De eerste puntjes van de narcissen en tulpen komen al te voorschijn. De belvormige bloemknoppen van de sneeuwklokjes zijn al goed zichtbaar, in de luwte en in de zon bloeien er al enkele. Ook de krokussen laten zich zien. Het is prachtig om te voelen en te zien hoe de natuur reageert op licht en temperatuur. De natuur komt weer tot leven. Maar opgepast, juich niet te vroeg, er heeft al wel eens een Elfstedentocht in begin maart plaatsgevonden.
Sorry, nu een belevenis over een struik die je zeker niet op de Gorsselse Heide kunt waarnemen.
De struik staat bij ons in de tuin. Een echte winterbloeier de Chimonanthus praecox of het meloenboompje , ook wel winterzoet of bitterzoet. De struik is inheems in China, in het gebergte van Sichuan en Hubei groeit het daar tot op een hoogte van 3000 meter.
Bloemen van het meloenboompje; foto eigen archief, gemaakt in januari/februari.
Maar nu het verhaal. Ik kreeg de struik op mijn verjaardag jaren geleden van de buren. Na een jaar of vier zag ik alleen maar bladeren, geen bloemen. Als lid van “Groei en Bloei” heb ik er een foto van gemaakt en opgestuurd met de vraag wat is dit voor struik? Antwoord; zoals hierboven genoemd met de opmerking de struik bloeit pas na het 5de of 6de jaar. Eerst nog spaarzaam, dus geduld is een schone zaak. De bladeren voelen ruw aan en zijn eirond tot lancetvormig. Na nog een jaar kwamen er in de herfst bloemknoppen en in de winter, prachtige, klokvormige, bleekgele bloemen met een zoete geur vooral als de zon erop schijnt. De kern van de bloem is bruinrood. In het voorjaar daarop verschenen er aan de uitgebloeide bloemen zaaddozen, een soort peulen. Wie de bestuiving heeft verzorgd, ik zou het niet weten. De zaaddozen met zaden heb ik in de zomer geplukt en de gepelde zaden laten drogen. De zaden, lijkend op kleine, ronde tot ovale, harde dropjes [Potters Linea], heb ik in een bloempot gezaaid en vorstvrij weggezet. Wel goed in de gaten gehouden niet te droog, maar ook niet te nat. Na de winter kwamen er plantjes te voorschijn. Deze nog een jaar in de pot laten groeien en toen in de tuin uitgeplant. Nu heb ik zo’n zevental kleine struikjes in de tuin staan. Nog enkele jaren wachten en dan heb ik er weer enkele winterbloeiers bij. Ook nu geldt weer geduld is een schone zaak.
Het is een langzaam groeiende struik van zo’n 3 meter hoog en breed en redelijk winterhard. Het snoeien moet zo min mogelijk plaatsvinden, het benadeelt de bloei , maar soms nodig om wat meer licht in de struik te krijgen. Oud hout kan tot zo’n 15 tot 20 cm. probleemloos in gekort worden.
In de tuin zijn nog wel meer winterbloeiers te noemen, struiken en heesters als winterjasmijn, toverhazelaar [ook lekker ruikend] en camelia, maar ook planten als kerstroos en stinkend nieskruid. In de natuur zijn er ook diverse winterbloeiers, zoals els, wilg en denk maar aan madeliefjes her en der.
Nogmaals sorry, geen belevenis op en rond de natuur van de Gorsselse Heide, maar dit moest ik even kwijt. Over deze struik iets schrijven zat al langer aan mijn brein te knagen,
Geniet van wat de Gorsselse Heide en omgeving ons biedt.
Herman Roelofs
